Varlığımızın meydana gelmesindeki rolüyle anne-babanın hayatımız için vazgeçilmez olduğunu hepimiz biliyoruz.

Bizlere kol-kanat gerip sevgileriyle ruhumuzu besleyen, bizim için türlü meşakkatlere katlanan anne-babamıza, acaba onların bize gösterdiği tahammül ve ilgiyi gösterebiliyor muyuz? Yoksa unuttuk mu?… Anne-babaya yapılan iyiliğin birçok amelden önce geldiğini hatırlıyor muyuz? Anne-baba rızasının Allah’ın rızası olduğunun yeterince farkında mıyız?..

O Sevgili Nebi’nin ifadeleriyle Cennet’in ayaklarının altında bulunduğu annemiz, bizim için duası en makbul olan, hiçbir durumda vaz geçemeyeceğimiz kişidir. Bu arada, rızkımızı temin eden, koruyup gözeten babamızı da gözden ve gönülden ırak tutmamamız gerekiyor. Onların duasını almak, gönüllerini hoş etmek, yapılacak en güzel şeylerden biri. Eğer yanımızda bulunuyorlarsa, onlara “öf” bile dememeyi, azarlamamayı, güzel ve tatlı söz söylemeyi, Rabbimiz Mukaddes Kitabımız’ da emir buyuruyor.

Anne-babanın gönlünü alma, haklarına özen gösterme konusunda  hepimize örnek olacak olaylar var Asr-ı Saadet’te. Bunlardan biri şöyle:

Hz. Ebubekir’ in kızı Esma’ya, henüz İslâm’ı kabul etmeyen annesi  bir hediye gönderiyor. O da bunları kabul etmiyor ve müşrik annesini evine kabul etmiyor. Bunun üzerine Hz. Aişe’den (R.A.), bu olayı Sevgili Peygamberimiz’ e sormalarını rica ediyorlar. Durumdan haberdar olan Peygamberimiz bakın ne buyuruyorlar:

- “Hem hediyelerini kabul edecek, hem de kendisini eve alıp misafir edecek! İnşallah Cenab-ı Hak ona doğru yolu gösterir!”

Bu uyarıdan sonra Hz. Esma (R.A.), annesinin hediyelerini alıyor ve onu evinde misafir ediyor. Görülüyor ki anne müşrik bile olsa, evlat üzerindeki hakkı devam ediyor.

Seyyidü’s-Sakaleyn diyor ki: “Sadaka veren kimse, sadakasını neden Müslüman olan anne-babasının ruhu için vermez? Hâlbuki böyle yapsa verdiği sadakanın sevabı onların ruhuna gideceği gibi, o sevaptan bir şey eksilmeden, aynı ecir kendisine da yazılır.”  Bu söz, vefat eden anne-babaya, evladın kabirlerinde bile sevap kazandırmasının mümkün olduğuna işaret ediyor. Vefat ettikten sonra onlar için dua ve istiğfar etmek, verdikleri sözü yerine getirmek, dostlarına ikram edip, onlarla alakayı kesmemek, güzel ahlaklı mümin evlatların yapması gereken görevlerdir.

Eski geleneklerimizde anne-baba, ailede otoriter bir konumda olmanın yanı sıra, çocuklarıyla aralarında saygıya dayalı bir mesafe vardı. Günümüzde birçok yöremizde çocuklarını kucağına almamak, ailesinin yanında sevmekten kaçınmak gibi adetler bulunuyor. Hâlbuki bu davranışın dinimizle, anne-babaya saygısızlıkla hiçbir alakası yoktur.

Günümüzde, evlenip çoluk-çocuğa karışan evlatların, anne-babasına bakış açısında  değişmeler olmakta. Onlara karşı umursamazlık, hal ve hatırlarıyla yeterince ilgilenmemek,  zoraki bir ahbap ziyareti gibi soğuk ziyaretlerle baştan savmak, yazık ki sıkça rastlanır durumlar oldu. Yaşlanan anne-baba, sırtta yük, evde kalabalık, rahatlığı kısıtlayan kişiler olarak görülmekte. Böyle olmasaydı her geçen gün huzurevlerinin sayısı artmaz, yaşlı anne-babalar huzurevlerinde değil, hayatlarının son demlerinde çocukları ve cıvıl cıvıl torunlarıyla gerçek huzurla iç içe olurlardı.

Oysa huzurevlerinde veya uzak memleketlerde kalmış, evladının arada bir lütfen arayıp sorduğu anne babalar ne derece mutlu olabilir? Unutmayalım, ne ekersek onu biçeriz…